زیارت آسمان

گاهی به آسمان نگاه کن !

یکی از چیزهایی که زندگی شهری از انسان مدرن گرفته, آسمان شب است.

انسان قدیم, سقف شب هایش آسمان بوده با همه عظمت کهکشان هایش. 

در شعر شاعران کهن هم بسیار مشخص است که آنها عمق خود را از کجا گرفته اند
خیام نیشابوری :
چیست این سقف بلند ساده بسیار نقش   زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست

فردوسی :

خداوند کیهان و گردان سپهر فروزنده ماه و ناهید و مهر
حافظ:

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

حالا اما نه تنها چراغ ها و آلودگی های نوری مانع دیدن ستاره ها شده , که خود انسان ها هم سر به زیر و دنیا بین شده اند.

درحالی که آسمان را دیدن, به خصوص آسمان شب یکی از اصل هایی است که ما از آن دور افتاده ایم.

حالا خودمان باید گاهی به زیارت آسمان برویم.

اگر انسان ماهی یک شب برود در روستا تا بتواند آسمان را ببیند و زیارت کند، مثل زیارت یک امامزاده برایش سازنده است. ندیدن آسمان، خیلی مضر است. 

آدم باید گاهی برنامه بریزد و از شهر بزند بیرون و تصمیم بگیرد زیر آسمان شبش را بگذراند.

چرا ؟ چه فایده ای دارد؟

دیدن آسمان شب به انسان عظمت نگاه می دهد. از جزئیات تجربی زندگی دنیایی شهر, کشیده می شوی به کلیات. کلی نگر می شوی.

دیدن آسمان شب راه خوبی است برای کندن از تعلقات.

می فهمی چیزها و کس هایی که انقدر بهشان وابسته ای , یک نقطه ریز ریز ریز اند در این عظمت کهکشانها و هستی.

انسان وقتی آسمان را ندید، دنیایش می‌شود همین زندگی کوچک و مختصر. نگاه به آسمان یعنی نگاه دقیقتر به هستی و وسعت هستی.

نگاه به آسمان یعنی نگاه به #ابدیت و زمان طولانی. یعنی نگاه به مکان وسیع. این خیلی به انسان کمک می کند برای بلندنظری

بزرگی خدا را هم می شود با دیدن آسمان بهتر فهمید و درک کرد. مثل امام سجاد که بلند می شده اند برای نماز شب, موقع وضو در حیاط, یک ساعت خیره می شده اند به ستاره ها . و فرمودند که همین اندازه آن نماز شب برای انسان برکات دارد.

 

من خودم از وقتی یادم هست به خاطر علاقه برادرم به آسمان و نجوم, ما خواهر کوچکترها هم علاقمند شده ایم و گاهی به زیارتش رفته ایم.

این پست را هم در سالروز یکی از بهترین شب های عمرم نوشتم. یعنی مرداد سال 94 که به همراه برادر به یک اردوی رصدی در بیابان های اردستان رفتیم. به مناسبت اوج بارش شهابی برساوشی یکی از پدیده های هیجان انگیز آسمان

خوب یادم هست وقتی همه چراغ ها خاموش شد, وقتی تاریکی مطلق شد و چشم هایمان به تاریکی عادت کرد

سرم را که بالا بردم و آسمان را دیدم, 

از عظمت حیرت انگیزش اشک در چشمانم جمع شد. 

ستاره ها انقدر نزدیک بودند که دلت میخواست دستت را دراز کنی و بچینی و بگذاری لای دفتر خاطراتت.

آن شب به اندازه چندسال فکرم عمیق شد و وسیع.

و هنوز هم  تصویر آن آسمان نزدیک, رد کهکشان راه شیری, و صورت فلکی ها و پنجاه تا شهاب سنگی که دیدم به وضوح در خاطرم مانده

 

به آسمان نگاه کنیم.

به اصلمان برگردیم.

بعضی از جمله های اول متن ام از سخنان آیت الله حائری شیرازی هستند که پررنگشان کردم